FRED VALT, NEGEN HECHTINGEN

Fred had vrijdagochtend om negen uur een afspraak met een vriend. Stond natuurlijk weer veel te laat op. Snel, snel douche, tanden, boterham, fiets uit de schuur en weg. Tempo opschroeven. Heerlijk zijn oude Colnago. Lekker karretje. De brug op. Fred trekt aan het stuur. Even later komt hij bij z'n postieven. Bloed. Op de straat. Een stem: Meneer , meneer gaat het? Fred gaat verdwaasd zitten en denkt. Nee het gaat niet. Geen pijn, maar het is niet in orde. Gevallen. Het voorwiel zit klem tussen de remblokken of zoiets. De voorbijganger helpt hem en in een garage, iets verderop, kijkt Fred in de spiegel. Z'n gezicht ligt open. Geen telefoon bij hem. Trouwens niemand te bereiken. Fred stapt weer op. T-Shirt van de garagehouder drukt hij tegen zijn gezicht. Meteen doorfietsen naar de 1ste hulp denkt hij. Dat gaat pijn doen, maar dat moet dan maar. Ondanks alles merkt Fred weer op, dat zijn fiets zo heerlijk over het afsfalt zoeft. Heerlijk karretje. Na vier weken zijn de wonden genezen en kunnen de negen hechtingen eruit. Wat een lieve zuster. Het bloed laat Fred op de fiets zitten. Souvenir. Voortaan wel het voorwiel vastdraaien voor hij weg gaat. Wel zo handig.