IN HET RAVIJN

Pedro Horillo valt in het ravijn tijdens de afdaling van de Culmine di San Pietro Pedro’s naamgenoot). Gelukkig zag zijn ploegmaat Jos van Emden een witte Giant racefiets tegen de vangrail staan, zonder Pedro erop.
De renner viel 60 meter, brak een bovenbeen, een knieschijf, twee ruggenwervels en een aantal ribben. Na een zoektocht van meer dan een uur werd hij gevonden.

Pedro schreef zelf eens een column over vallen:

Soms voel je zelfs het breken van je botten. Je merkt dat je stukken huid verliest en je voelt de hitte van de brandwond, verhevigd door het bloed dat als bij toverslag overal tevoorschijn komt. Dit alles mag pijnlijk lijken, het is niets vergeleken met de pijn die je kort daarna voelt als je je lichaam inspecteert en de werkelijke omvang van de schade vaststelt.

TOE (r) SCHOUWER DEEL 4

Op maandag een stukje van de bloggert himself als Toe(r)schouwer (in delen)

Nog een reden om van wielrennen te houden. Wielrennen is zomer. Als de Prima Vera wordt verreden ergens in het voorjaar weet je dat de winter eindelijk is afgelopen. De zomer is in aantocht. Zon, warmte, licht, lucht, de deuren open, de kachel uit. Heerlijk, we waren het al weer vergeten, maar we worden opnieuw geboren. De Renners trekken hun fietsen uit de schuur en doen hun nieuwe tenues aan tijdens de eerste trainingsritten. Heerlijk, eindelijk. Milaan-San Remo. Parijs Nice, de rit naar de zon. Opbouwen naar het hoogtepunt. Zomer, vakantie, Tour de France.

In Berkel woonde een plaatselijke wielerheld. Sjef van de Burg. Ik ging mee met fans van Sjef naar een wielerwedstrijd in het Westland met de Volkswagenbus pick up. Wielrennen. Tuinders. Sfeer. Ruig maar overzichtelijk. Makkelijk.

Televizier-Batavus. Dat was de wielerploeg in de Tour in de jaren 60. Stonden onder bevel van de heerlijk onbehouwen Kees Pellenaars. Alle jongens van ons wielerclubje droegen Televizier Batavus wielrenpetjes en 1968 moest nog komen.

wordt vervolgd.

Lees ook deel 3

ZESDAAGSE IN GENT

Een aanvulling op fietsscheurkalenderblad 28 nov 2010

Iljo Keisse en Peter Schep hebben de Lotto Z6sdaagse Vlaanderen-Gent gewonnen. De twee zetten in de laatste ploegenkoers de puntjes op de i! De Ketele en Lampater eindigden op de tweede plaats.
Het duo Keisse/Schep ging als leider het laatste onderdeel in, de ploegkoers. De Ketele en Lampater begonnen in dezelfde ronde aan de ultieme race. Rasmussen/Morkov, Bartko/Hondo en Stam/Van Bon moesten één ronde goedmaken.

ZATERDAGAVOND, WIELERKWIS

Dood:

Waaraan overleed Marco Pantani? Een hartstilstand na een overdosis cocaïne.

Fabio Casartelli overleed in de Tour de France van 1995, Hoe? .

Waaraan overlijdt de eenmalige Tourwinnaar Luis Ocaña?

Waaraan overleed Marco Pantani?

De jonge wereldkampioen Jean Pierre Monseré kwam op zeer trieste wijze aan zijn einde. Wat overkwam hem?

HOW TIME FLIES

29 september:
Volgens Alberto Contador behoort doping in het wielrennen tot de verleden tijd. Dat vertelde de drievoudig Tourwinnaar tegen de Duitse krant Bild. "Het gebruik van verboden middelen is verleden tijd," aldus Contador.

26 november:
Alberto Contador heeft nog maar eens herhaald dat hij het wielrennen mogelijk de rug toekeert als hij schuldig bevonden wordt aan het gebruik van doping. Dat deed de drievoudig Tourwinnaar op de Spaanse televisie

Tja: Stampvoeten zal niet helpen, ben ik bang

WAT IS HES, WAT DOET HES?

De Spaanse renner Ezequiel Mosquera, de nummer twee van de jongste Ronde van Spanje, is tijdens die koers positief bevonden op het gebruik van HES.

Wat is HES? (hydroxy-ethyl zetmeel. Het is een middel dat bloeddoping maskeert.

HES voor de eerste keer: Op 17 februari 2001 worden zes Finse langlaufers betrapt op het gebruik van het middel HES (hydroxy-ethyl zetmeel), een (maskerend) product dat het plasmavolume vergroot.
Binnen 24 uur wordt 40–70% met de urine uitgescheiden.

Contra-indicaties: Hartfalen. Longoedeem. Ernstige bloedstollingsstoornissen, intracraniële bloedingen. Zetmeelallergie. Chronische leveraandoeningen.

Bijwerkingen Jeuk. Lichte klachten van circulatiestoornissen tot shock, bronchospasmen en hart- en ademstilstand. Bloedingscomplicaties bij infusie van grote hoeveelheden gedurende langere tijd door beïnvloeding van het stollingsmechanisme. Daling van hematocrietwaarde en verdunning van plasma-eiwitten bij infusie van een groot volume. Linkerhartfalen en hartritmestoornissen kunnen vaak optreden bij toediening. Voorbijgaande pijn in de nierstreek.

Waarschuwingen en voorzorgen: Bij toediening over verschillende dagen de bloedstollingparameters controleren. Wegens het risico van acute volumeoverbelasting de aanbevolen infusiesnelheid en maximale dosering niet overschrijden.

Bij overgevoeligheidsreacties of bij optreden van jeuk de toediening staken. Na toediening kan de bloedgroepbepaling gestoord zijn.

Dosering:
Het risico van bijwerkingen neemt toe met de totaal toegediende dosis.

De toepassing van hydroxyethylzetmeel dient tot de kliniek te worden beperkt. (of tot een hotelkamer?)

FRED VALT, NEGEN HECHTINGEN

Fred had vrijdagochtend om negen uur een afspraak met een vriend. Stond natuurlijk weer veel te laat op. Snel, snel douche, tanden, boterham, fiets uit de schuur en weg. Tempo opschroeven. Heerlijk zijn oude Colnago. Lekker karretje. De brug op. Fred trekt aan het stuur. Even later komt hij bij z'n postieven. Bloed. Op de straat. Een stem: Meneer , meneer gaat het? Fred gaat verdwaasd zitten en denkt. Nee het gaat niet. Geen pijn, maar het is niet in orde. Gevallen. Het voorwiel zit klem tussen de remblokken of zoiets. De voorbijganger helpt hem en in een garage, iets verderop, kijkt Fred in de spiegel. Z'n gezicht ligt open. Geen telefoon bij hem. Trouwens niemand te bereiken. Fred stapt weer op. T-Shirt van de garagehouder drukt hij tegen zijn gezicht. Meteen doorfietsen naar de 1ste hulp denkt hij. Dat gaat pijn doen, maar dat moet dan maar. Ondanks alles merkt Fred weer op, dat zijn fiets zo heerlijk over het afsfalt zoeft. Heerlijk karretje. Na vier weken zijn de wonden genezen en kunnen de negen hechtingen eruit. Wat een lieve zuster. Het bloed laat Fred op de fiets zitten. Souvenir. Voortaan wel het voorwiel vastdraaien voor hij weg gaat. Wel zo handig.

RECHT OM TE SPELEN MET KOOS EN MAARTEN

Right To Play met Rabo Wielerploeg naar Mozambique

Den Haag – Van 20 tot en met 26 november 2010 bezoekt een bijzondere delegatie van Right To Play Nederland haar Red Ball Child Play-projecten in Mozambique. De delegatie bestaat onder andere uit twee renners van de Rabo Wielerploeg, Koos Moerenhout en Maarten Tjallingii. De groep wordt begeleid door twee medewerkers van Right To Play. Koos Moerenhout heeft besloten te stoppen met zijn actieve topsportcarrière en zal PR werkzaamheden gaan verrichten voor de Rabo ploeg. Maarten Tjallingii woonde een groot gedeelte van zijn jeugd in Mozambique en kijkt ernaar uit om met Right To Play een bezoek te brengen aan het land.

Tijdens de reis bezoekt het gezelschap verschillende Right To Play-projecten en ontmoeten ze lokale jeugd en Coaches. Ook worden ze ontvangen bij de Wielerfederatie van Mozambique. Verder bezoekt de groep een dorp waar SOS Kinderdorpen samenwerkt met Right To Play.
De Rabo Wielerploeg steunt sinds 2007 de organisatie Right To Play. In de afgelopen drie jaar heeft de Wielerploeg meerdere malen haar bijdrage geleverd aan de doelstellingen van Right To Play. Zo reed de wielerformatie twee Giro's achter elkaar met speciale shirts die na afloop voor Right To Play werden geveild.

De projecten in Mozambique zijn onderdeel van het Right To Play-programma Red Ball Child Play. Red Ball Child Play is een methodiek die bestaat uit verschillende educatieve spellen met ieder een thema. Life Safe, Play Safe is bijvoorbeeld gericht op het thema gezondheid. Door middel van sport- en spelactiviteiten leren kinderen hoe ze een gezonde levensstijl kunnen ontwikkelen. Door bijvoorbeeld hiv/aids in spelvorm te behandelen wordt het bespreekbaar gemaakt en leren kinderen welke risico’s deze ziektes met zich meebrengen.

Right To Play is een internationale humanitaire organisatie die met sport en spel programma's de levens van kinderen in de meest achtergestelde gebieden ter wereld, wil verbeteren. Sport is een krachtig instrument dat bijdraagt aan fysieke en psycho-sociale ontwikkeling, vrede, gezondheid en onderwijs. Right To Play leidt vrijwilligers uit lokale gemeenschappen op tot Coaches, om de verschillende programma's uit te zetten in 20 landen die zijn getroffen door oorlog, armoede en ziekte.

Right To Play Nederland houdt zich bezig met voorlichting en fondsenwerving voor de uitvoering van projecten van Right To Play in Afrika, Azië en het Midden Oosten. Kijk voor meer informatie op www.righttoplay.nl

TOE (r) SCHOUWER DEEL 3

Op maandag een stukje van de bloggert himself als Toe(r)schouwer (in delen)

Op mijn tiende kreeg ik een afgedankte rare racefiets van mijn Duitse zwager. Groen. Met een dubbele stang en Mavic wielen. Baanfiets, zonder remmen. Doortrapper. Ik vond hem prachtig en reed er graag op. Als ik moest remmen schraapte ik met mijn schoen over de straat. Levensgevaarlijk. Ik heb mijn moeder er nooit over gehoord.

Met een paar vriendjes hadden we ineens een wielerclubje. We reden wedstrijdjes door een stil stukje van het dorp. Bijna geen auto’s en we keken niet uit bij een bocht of zo. Alles ging goed. Bij een wedstrijdje, ons clubkampioenschap, namen we allemaal wat prijzen mee van huis. Een oude voetbalbeker, een glazen vaas, ik nam een wekker mee van mijn slaapkamer. Zo'n chromen ding met twee bellen er boven op. De wekker bleek het meest begerenswaardig want deze werd gebombardeerd tot de eerste prijs. Wij rijden, koersen. Tien ronden. We waren met 6 jongens. Ik achtte mezelf niet geheel kansloos, want als was ik niet de oudste (de sterkste) ik was wel de enige met een racefiets. De groene baanfiets. De andere jongens waren niet verder gekomen dan het vervangen van hun gewone stuur door een wielrenstuur op hun gewone fiets. Na 8 ronden reden we met drie vooruit. Twee oudere, sterkere jongens en ik. Ik hield met moeite het wiel van de nummer twee en kwam daar ook in de laatste ronde ook niet meer overheen. Daar ging mijn wekker. Ik ging naar huis met een of ander beeldje van een hertje dat verkleurde in het zonlicht. Mijn moeder vond het prima. Wel leuk zo’n hertje op de schoorsteenmantel.

Lees ook deel 2

WIELERHISTORIE

Piet de Vries: 'In 1952 reed ik wel eens een prijsje in België en als het prijzengeld dan overgemaakt werd naar Nederland, werd er loonbelasting afgehouden. Ik ging liever even op de fiets naar het loket in Brussel om mijn centen te vangen en dan ’s middags weer terug. Dan reed je naar Brussel op en neer, op de fiets, maar je moest toch trainen. Manus Brinkman: 'Die organisatoren in België moesten het geld van te voren bij de bond storten. Dat hebben ze naderhand in Holland ook gedaan. Dat geld lag dus bij de bond en als je een prijsje reed, stapelde dat bedrag zich op, want pas aan het eind van het jaar werd het uitbetaald. Maar ik zat er ook veel te hard om verlegen, dus dan reed je van Rotterdam naar Brussel op en neer. Ruim driehonderd kilometer om je geld op te halen. Er waren twee loketjes, Nederlands en Frans. Je moest niet bij het verkeerde loket komen want dan begonnen ze Frans tegen je te lullen. Daar kreeg je meteen je centen mee. Piet de Vries:'Dan hoefde je ook geen belasting te betalen, dat scheelde weer acht procent.

FIETSKWIS BAANWIELRENNEN

Fietskwis op zaterdagavond, spelen met je fietsvrienden of zelf puzzelen.

1.In één van de onderdelen van het baanwielrennen komen de renners op de baan en gaat het er gewoon om wie er als eerste over de finish komt?

2.In welk jaar reed was de eerste zesdaagse in de overdekte Ahoyhal te Rotterdam?

3.Welk onderdeel van het baanwielrennen vond zijn oorsprong in Japan?

4.Hoeveel zesdaagsen won Peter Post? 65, 50 of 25.

5.In welk jaar viel Peter Post in de zesdaagse van Rotterdam, zo ernstig dat hij moest stoppen met fietsen? 1970, 1972 of in 1971

6.Waarom wordt in 2006 de baanwedstrijd in Gent vroegtijdig stopgezet en niet meer hervat?

7.Voordat Theo Bos op de weg ging fietsen was hij een top baanrenner. Hoeveel keer werd hij wereldkampioen op een baannummer?

RABOTEAM 2011, EEN DROOMVLUCHT

Op woensdag 1 december vindt er een bijzondere ploegenpresentatie plaats van de Rabo Wielerploegen (Pro Team en Continental Team). Dit jaar is deze ploegenpresentatie live te volgen via rabosport.nl. De locatie is het theater van ‘de Efteling’ in Kaatsheuvel. In dit theater wordt aandacht besteed aan het 15-jarige bestaan van het Rabo Wielerplan en nemen we afscheid van een renner die voor ons drie grote rondes heeft gewonnen en dit jaar derde was in de Tour de France, Denis Menchov! Ook maakt u live de primeur mee van de presentatie van het nieuwe wielertenue. Na zeven jaren ‘muscle power’ is er voor een nieuwe lijn gekozen. Maar natuurlijk staat de presentatie van beide Rabo teams centraal. De nieuwe ploeg voor 2011 wordt voorgesteld met onder andere de nieuwkomers Theo Bos, Luis Leon Sanchez, Matti Breschel, Carlos Barredo en natuurlijk onze huidige toppers als Robert Gesink, Lars Boom en Bauke Mollema.

Foto: Een shirt van Jos van Emden (Rabo-ontpopping van het jaar)

TRAINEN OP DE BAAN

Martijn Maaskant: 'Ik heb van de winter iedere week soms twee keer in de week op de baan in Gent getraind en dan vooral als het weer slecht was. Goed voor de snelheid en op de baan kan je ook vaak in de groep meerijden. Iedereen komt op kop, dat is weer goed voor de souplesse en het is droog.' Jorrit Walgien: 'Er zijn in Nederland maar drie banen. Apeldoorn, Amsterdam en Alkmaar. Ik ging daar ’s winters wel trainen, maar het is wel ver weg. Er zijn gesprekken gaande om er hier weer een in de buurt te gaan aanleggen. Het wordt weer steeds populairder'.

Maarten den Bakker: 'Als er hier op Goeree-Overflakkee een baan zou zijn, is het gelijk iedere avond feest.'

FRED FIETST IN DE DUINEN

Fred is altijd vrij op woensdag. Ouwelullendag of zoiets. Fred stapt als het maar even kan op zijn geliefde Pinarello uit 2009 en trekt soms nog de duinen tussen Hoek van Holland en Zanvoort in. Stevige tocht. Hij deed dat stukje al toen hij 15 was, met de echte mannen van de club mee. Die draaiden een flink tempo en als ze bij de laatste 5 kilometer waren, gaven ze er nog even een extra snok aan. Op zijn tandvlees haalde Fred de woonkamer. Daar zat hij dan eerst nog een uurtje na te trillen en kroop dan de trap op richting douche. Mooie tijden. Nu hoeft dat tempo niet meer, maar als hij op de woensdag in de duinen rijdt ziet hij in gedachten de mannen weer om zich heen. Ze zijn er niet meer. Allemaal dood ondertussen. Fred fietst een paar keer per jaar hun nagedachtenis.

FIETSEN IN DE U.S.A.

In 1999 twijfelt Erik K. Andersen na een sollicitatiegesprek in New York City of hij de aangeboden kantoorbaan zal nemen of dat hij een lang gekoesterde wens in vervulling zal laten gaan. Fietsend van het sollicitatiegesprek naar huis, dwars door de stad, besluit hij om de baan niet te nemen, maar om van de oostkust naar de westkust, dwars door Amerika, te gaan fietsen. Werken kan altijd nog.
Op 30 april 1999 start hij in Hoboken in de staat New Jersey, om 78 dagen later te eindigen in Florence in de staat Oregon.

De lijst van Erik K. Andersen na zijn volbrachte fietstocht:
Fiets: '91 Trek 750 Hybrid, Aanhangwagentje: BicycleRevolution. Miles: 4420. Dagen: 78. Rustdagen: 7. Langste afstand op één dag: 89 miles (tweemaal). Hoogste top: 11542 ft. Hoosier Pass, Colorado. Vriendelijkste staat: Kansas. Sterkste wind: Wyoming. Hoogste temperatuur: 103 graden Kelvin (is iets meer dan 39 graden Celsius) in Dayville, Oregon. 9 keer passeerde Erik de landscheiding. Lekke banden: 3 (1 keer van de aanhangwagen). Onvriendelijkste mensen: bibliotheekmedewerkers.

Duizenden keren dacht Erik terug aan zijn fietstocht toen hij weer terug was en achter zijn bureau op kantoor zat.

op de foto: The Coors Classic in Aspen Colorado

TOE (r) SCHOUWER DEEL 2

Op maandag een stukje van de bloggert himself als Toe(r)schouwer (in delen)

In mijn geboortedorp is er elk jaar een criterium. De ronde van Pijnacker. Begin jaren 60 loopt het parcours nog door het oude dorp. Straatsteentjes. (Je moet in de bocht gaan staan, daar vallen ze misschien). Het geluid van een peloton renners dat voorbij schiet. Snuiven, vloeken, tubes op de straatstenen, glinsterende spaken, de kleuren van de wielershirts, Ai ai ai die Cabalero, dat is pas een sigaret, door de speakertjes in de bomen, onderbroken door de opgewonden speaker (nog steeds dezelfde stem, na al die jaren, die man moet inmiddels dik over de 100 zijn) : Bij de streep een premie van slagerij Oovermeer. 15 guldentjes.
Het is dan nog een amateur-ronde. Sprint met twee. Jan Janssen en Gerben Karstens. Jan Jansen wint, maar wordt wegens onreglementair sprinten gediskwalificeerd en Gerben Karstens wordt als winnaar gehuldigd. Hij rijdt zijn ererondje en als hij bij mij voorbij komt ren ik achter hem aan. Wielrenner in zwart wielershirt met zwarte broek. Er rennen nog meer jongetjes achter hem aan, tot bij zijn auto, die in een zijstraatje geparkeerd staat. Hij gaat in de achterklep zitten en deelt handtekeningen uit aan het clubje om hem heen. Ik wist toen nog niet dat, dat bestond. Handtekeningen jagen. Ik had ook geen boekje met pen paraat zoals de andere jongetjes die zich bij de achterklep verdrongen. Hé geef mij even je pen en een blaadje vroeg ik aan een andere jongen. Nee zei hij bot. Geen handtekening van Karstens voor mij. Maar sindsdien fan van de Leidse Notariszoon. Nog steeds.

Wordt vervolgd, lees ook deel 1

WIELERHISTORIE

Leo van der Flier fietste in de jaren 60 bij R.C.C. Pedaalridders. Hij vertelt:'Toen ik er bij kwam, eind jaren 50, was het een eliteclub die zich onderscheidde van de andere clubs. We reden op zondagochtend op het parcours in de Spaanse Polder. De voorzitter Jorinus van der Wiel en de secretaris Paul van Nunen stonden dan te kijken of je fiets schoon was, of je met ongeschoren benen reed. Zag je er niet helaam top uit dan zeiden ze: 'Volgende week, een schone fiets, benen geschoren en witte sokken.' Je moest gewoon gesoigneerd aan de meet staan. Jorunus van der Wiel maakte ook nog een opmerking die ik altijd heb onthouden. Hij zei: ‘Je moet alles zien als training, alles, ook in de winter, als je met de lift kan, niet doen, met de trap gaan.' En ik doe het steeds nog zo. Er zaten ook echt goede renners bij de club, want ik weet nog van het kampioenschap van Wijk bij Duurstede. Je moest echt knokken om in het team te komen. Bij veel andere clubs waren ze al blij als ze een team konden samenstellen.'


Op de foto: Voorzitter Jorinus van der Wiel pept Schalk Verhoef op.

FIETSKWIS

Kwis over het afgelopen seizoen.
Spelen met je fietsvrienden op de zaterdagavond.
Wie won in 2010 de klassieker:

De Omloop Het Nieuwsblad?
Kuurne-Brussel-Kuurne?
Milaan-San Remo?
De Ronde van Vlaanderen?
Parijs-Roubaix?
De Amstel Gold Race?
Luik-Bastenaken-Luik?
Clasica San Sebastian?
Parijs-Brussel?
Grand Prix Cycliste de Montréal?
Parijs-Tours?
De Ronde van Lombardijen?

EXCLUSIEVE BEVOORRADING

Ives stond altijd in de laatste 25 kilometers van een belangrijke koers. Hij stond daar met zijn wagentje om de Nederlanders drinken aan te geven. Adrie van der Poel vertelt dat hij en de andere Nederlanders drinken kregen aangereikt door deze Ives. Als er dan een Fransman voorbij kwam trok Ives zijn hand terug. Het was niet bedoeld voor de Fransen die volgens Ives, luieriken waren. Het was alleen voor harde werkers, zoals Adri van der Poel. Eerst kocht hij de drinkbussen van zijn eigen geld, maar later mocht hij bij Jan Raas langskomen om drinkbussen op te halen.

Op de afbeelding een verzorger van Vacansoleil (niet Yves) tijdens de bevoorrading in de AGR 2010

FIETSEN IN DE HERFST OP DE VELUWE

Zin een in herfstfietstocht? Ga eens een stukje fietsen van het parcours van De Dutch Food Valley Classic (voorheen Veenendaal-Veenendaal)
Dit parcours biedt aantrekkelijke hoogteverschillen op de Utrechtse Heuvelrug en de Veluwezoom. Als vaste beklimmingen zijn ondermeer opgenomen de Grebbeberg, het Paardenveld in Rhenen en de Posbank (zie profiel) bij Arnhem in de buurt.

Dat de ronde internationale uitstraling geniet, blijkt wel uit de respectabele erelijst met winnaars zoals Joop Zoetemelk, Jacques Hanegraaf, Jean-Paul van Poppel, Viatcheslav Ekimov, Olaf Ludwig, Andrei Tchmill, Jeroen Blijlevens en Tom Boonen.

Kenny van Hummel won in 2009 en werd in 2010 tweede achter Edvald Boasson Hagen. Kenny's koers?

bron profiel: http://petersfietssite.nl

WAT DOET CLENBUTEROL

Clenbuterol is een bronchodilatator. In België en Nederland is het op de markt voor gebruik bij paarden met astma. Dit middel zorgt ervoor dat de luchtwegen zich verwijden en het slijm in de luchtwegen verdund wordt. Hierdoor wordt het ook gemakkelijker afgevoerd. De gebruiker zal hierdoor beter kunnen ademen; de neusuitvloeiing en het hoesten verminderen. Het heeft eveneens een anti-allergische en ontstekingsremmende werking, waardoor het ook van nut is bij paarden met overgevoeligheid voor stof en schimmelsporen. Clenbuterol wordt meestal gedurende vier tot zes weken voorgeschreven. Clenbuterol heeft een bewezen anabolisch effect (is spierversterkend) op mensen. Overigens wordt clenbuterol niet zozeer gebruikt in het bodybuilding circuit vanwege de anabole werking (daar zijn geschiktere middelen voor), maar vanwege de werking voor wat betreft vetverbranding. De stof giftig voor de lever, zeer gevaarlijk dus. Bovendien kan het ook dopinggebruik maskeren. (is dat niet dubbelop? Doping gebruiken om doping te maskeren?)

VDB verklaarde ooit dat hij het middel in huis had voor zijn zieke hond. Ook Abdoujaparov en Contador werden op gebruik betrapt.

WIELERCITATEN

Als Stijn Devolder in een van de Vlaamse voorjaarsklassiekers uit de achtervolgende groep wegspringt op weg naar de kopgroep waar zijn ploegmaat Tom Boonen al zit, zegt José de Cauwer op de tv: Dit is geen tactiek, maar tiektac, het is niet slim. (Devolder ziet het ook al snel in en laat zich weer terugzakken).

Wielrenners willen maar één ding: Rijden! (Ducrot over Fränk Schleck die na zijn zware val in de Amstel God Race van 2009 een week later weer fris en vrolijk aan de start van Luik-Bastenaken-Luik staat).

Wielrenners praten altijd over maten en weer, welke maten heeft ze en wanneer doen we het weer (Een wielertoerist in paviljoen de Duinrand te Oostvoorne).

TOE (r) SCHOUWER DEEL 1

Op maandag voortaan een stukje van de bloggert himself als Toe(r)schouwer.

Begin jaren 60.

Thuis was sport belangrijk en zonder dat ik me daar bewust van was zal er thuis in mijn jongste jaren al naar de Tour gekeken en geluisterd zijn, want ik heb een singeltje op zolder gevonden (klein 45 toeren plaatje) waarop Woutje Wagtmans (12 gele truien) en Wim van Est (4 gele truien) op de a-kant zingen. “De Tour de France”, en Gerrit Voorting (4 gele truien) en zijn vrouw op de b-kant : “de Gele trui”. Dat moet van mijn vader geweest zijn. toen zal het wielervirus al rondgewaaid hebben en mij geinfecteerd voor de rest van mijn leven.

wordt vervolgd

WINDCHILL

‘Windchill’ is het verschil tussen de temperatuur op de thermometer en de gevoelstemperatuur die door de wind wordt bepaald. Voor fietsers is dit iets om rekening mee te houden, omdat je ook nog rijwind hebt.

Het kan dat de werkelijke temperatuur -1 is en de gevoelstemperatuur vanwege een krachtige wind, 12 graden onder nul. Je lichaam koelt dan snel af. Ga je dan toch fietsen, moet je je lichaam, je oren, vingers en voorhoofd goed bedekken en blijven bewegen. Dan blijft je lichaamstemperatuur in balans.

WIELERCITATEN

Rond het 'Grand Depart' in Rotterdam maakte Michiel van Erp een documentaire. "Toen wij van Rotterdam vertrokken." In de film spelen oudleden van de Rotterdamse Rennersclub De Pedaalridders een belangrijke rol. Ze worden geinterviewd en op een hele koude zondag komen ze nog één keer bij elkaar om een stukje te fietsen in het pedaalriddersshirt. In de met een persprijs bekroonde film doen de mannen een paar mooie uitspraken, zoals:

Arie den Hartog: ‘Als je de Tour de France wil winnen, moet je 10 keer dood kennen gaan’. Ik had dat niet’.

Manus Brinkman: ‘Als je wielrenner wil worden, moet je soms vervelend fanatiek zijn. Dat is niet altijd leuk, maar het is wel zo.'

Henk Schoute: ‘Als je dan in de Ronde van Crooswijk uit de bocht kwam en het had geregend, gleed je zo met je muil over de keitjes.'

Leo van der Flier: ‘Dan ging je helemaal naar Friesland op de fiets en het enige dat je bij je had was een kruikie water en een boterham met vis. Daar zat de graat dan ook nog in zodat je onderweg de moord stak.'

MANUS BRINKMAN EEN VAN DE EERSTE VELDRIJDERS IN NEDERLAND

Manus Brinkman was een van de eerste veldrijders van Nederland.

Manus: Kijk, je had nog geen sportpaleis hier en ik wou toch ’s winters door fietsen. Toen kwam er een cross, die heette Kraantje Lek, bij Zandvoort, Haarlem in de buurt. Ik was nog tijdens de laatste koers op de Sluisjesdijk gevallen. Mijn kop zat helemaal in elkaar. Ik heb daar de hele winter pijn in mijn hoofd van gehad. Naar doktoren, alles heb ik er aan gedaan, maar het ging niet over en toen kwam in februari die cross op Kraantje Lek. Ik zeg:'Ik ga er naar toe. Dan barst mijn kop maar uit elkaar, maar ik ga rijden." Mijn vrouw zegt: "Je bent hartstikke gek." Ik zeg: "Het kan me niet verdommen, maar ik ga er naar toe." Dus ik rijd daar en ik win nog ook. De kranten stonden er van vol. De eerste niet-Haarlemmer die Kraantje Lek won. Mijn pijn in mijn kop was meteen over.

Op de foto Manus Brinkman in een cyclocross

60 PLUSSER OP HOUTEN VELGEN

De oom van Michael Vingerling is Aad Vingerling (1943) Aad begon op 14-jarige leeftijd met wielrennen.
Aad: ‘Mijn vader vertelde me dat ik al als 8-jarige voor de radio naar de Tour de France lag te luisteren. Als ik met een groepje vriendjes aan het voetballen was en het wielerclubje met de broers Farenhout voorbijkwam, keek ik ze na tot ik ze niet meer kon zien. Ik ben van school gegaan toen ik 14 was om wielrenner te worden. Mijn eerste fiets had houten velgen. Daar reed ik mee bij de Pedaalridders. Ik had dat fietsje gekregen van iemand bij ons uit de buurt die het in zijn schuur had hangen. Hij zag dat ik ernaar stond te kijken en ik mocht hem meenemen’. Nu fiets ik al weer een tijdje bij de 60 plussers en win ook wel eens wat, maar niet meer op houten velgen hoor.

MONT VENTOUX EN HET GOEDE DOEL

Het is een trend. Fietsen voor het goede doel en dan het liefst met een flinke beklimming erin.

Zo beklom Benjamin van Elburg uit Ommen afgelopen september (2010) drie maal in twee dagen de Mont Ventoux. Hij deed dit in gezelschap van nog 40 andere renners uit Overijssel. Allemaal voor het project "Senegal Juist Nu" wat geld inzamelt voor de kinderen die wees werden na een ramp met een veerboot voor de kust van Senegal. Ook twee Hardenbergers Roel en Lisette Arendhorst kwamen daarbij om het leven.


Op de foto Benjamin, die vertelde dat het op de top ijzig koud was, gevoelstemperatuur -15 vergezeld door ........ een enorm harde wind. (de wind komt er van alle kanten, Ventoux).

RECORDHOUDER

Jorinus van der Wiel (1893-1960) is tot op de dag van vandaag recordhouder Nederlands Kampioen op de weg bij de elite. Hij behaalde deze titels in 1915, 1916, 1917, 1918, 1921 en 1925. In 1926 kwam hij ook als eerste over de streep, maar werd hij naar de tweede plaats achter Klaas van Nek verwezen door de jury. De eerste drie kampioenschappen won hij als amateur en de laatste twee als prof. In 1929 stopt hij als prof en wordt nog een keer tweede op het NK achter Frits Wiersma. Van der Wiel werd in Utrecht geboren, maar vierde zijn successen als lid van de Rotterdamse Rennersclub De Pedaalridders. Van deze club was hij ook lang voorzitter. Hij had ook nog vier wielrennende broers waarvan Piet en Cees ook veel wonnen.

FIETSMETINGEN

Ruud van Deursen, mecanicien bij de Raboploeg, vertelt: 'Volgens Merckx moest iedereen vrij laag zitten, maar dan wel heel lang en plat op de fiets. Kwam je dan bij Jefjke Jansen, zette die je twee centimeter hoger. Kwam ik daarna bij Cycle-Fit, deed die er weer twee centimeter bij en ik was echt niet gegroeid die dag.

Het geheim is dat je de ideale positie volgens de testen combineert met een comfortabele positie volgens je gevoel.'